آئـیـنـه از نـگـاه تـو مبـهـوت می شـود            حیرت، شـهید تیـغ دو ابروت می شود

محراب چشم تو همه را سربه راه کرد            شد سر به راه، هر که به چشمت نگاه کرد

در سایه ات هر آنکه نشست آفتاب شد            حــاتــم گـدای تو شـد عـالیـجـنـاب شـد

دنـیـا به زیر سایـۀ دستـت پـنـاه بـــرد            هر کس که ماند زیر همین بارگاه، بُرد

دست کسی به پــای مــقامت نمی رسد            سیـمـرغ  هم به قـاف قیـامت نمی رسد

هرجا حدیـث حسن تو تکرار می شود            دل بـیـشتر اسـیـر تـــو دلــدار می شود

روزی هــزار مرتـبه شکـر خـدا کـند            هر کس به درد عشق گـرفتار می شود

حجی به سر نیامده حجی شروع  شـد            پیش از غـروب، تازه زمان طلوع شد

گرد عـلی به امـــر نبی جمع می شدند            پروانـه وار مُـحـرم این شـمع می شدند

دست نبی و دست علی تا که پا گرفت            یک خطبه روی دست همه خطبه ها گرفت

فـریـاد زد که می رسد آیا صــدای من            یا گــوش می دهیــد به امـر خـدای من

پوشـیده نیست معـنی اکـمـلـت دینـکـم            حُبّ علی ست مـعـنی اکـمـلـت دیـنـکـم

مردم به آن خـدا که مرا آفــریده است            دنـیـا به خود شبـیه علی را ندیده است

ایـن مرد بوده یـار من وبی کـسی من            هـمراه و همنشین و هـمیشه وصی من

آرامش من و دل آشـفـتـه ی من اسـت            هر گـفـتۀ عـلی به خـدا گـفتۀ من است

هردل که داشت مهرعلی را فقـیر نیست            غیر از علی کسی به دو عالم امیر نیست

من ضامنم کـسی کـه به او اقـتـدا کنـد            زهـرا بـراش بین نــمـازش دعـا کـنـد